วิทยาลัยบัณฑิตเอเซีย

รายงานวิจัย เรื่องความสุขของอาจารย์

บทนำ

ความสุข เป็นสุดยอดปรารถนาของมนุษย์ พุทธาสภิกขุ (2542) “ความสุข” ของคนไทยเป็นเป้าหมายหลักของแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 10 (พ.ศ.2548 – 2551) ที่เน้นคนเป็นศูนย์กลาง เช่นเดียวกับแผนพัฒนาฉบับที่ 8 และ ฉบับที่ 9 ที่เสนอว่า ความสุขเริ่มจากระดับบุคคลก่อนและขยายกว้างไปยังครอบครัว ชุมชน และสถาบันต่าง ๆ และระดับประเทศตามลำดับ (สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการทางเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, 2548)

พระราชาธิบดี จิกเม ซิงเย วังชุก (Jigma Singye Wang Chuk) กษัตริย์แห่งประเทศภูฐาน ทรงริเริ่มแนวคิดการพัฒนาประเทศโดยให้ความสำคัญกับความสุขมากกว่าการให้ความสำคัญกับความเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจเพียงด้านเดียว สำหรับในประเทศไทย นายแพทย์ประเวศ วะสี ได้เสนอแนวคิด ความอยู่เย็นเป็นสุขของสังคมไทย ซึ่งรวมมิติทางด้านเศรษฐกิจ ด้านสังคมและจิตใจไว้ด้วย โดยที่มุมมองทางเศรษฐกิจ เน้นไปที่มีปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิตแบบพอเพียงตามแนวพระราชดำริของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

อาจารย์ คือครูผู้สอนในระดับอุดมศึกษา หมายถึง บุคคลที่มีหน้าที่ หรือมีอาชีพในการสอนผู้เรียน เกี่ยวกับวิชาความรู้ หลักการคิดการอ่าน รวมถึงการปฏิบัติและแนวทางในการทำงาน อาจารย์นับเป็นปูชนียบุคคลที่มีความสำคัญอย่างมาก ในการให้การศึกษาเรียนรู้ ทั้งในด้านวิชาการ และประสบการณ์ การที่อาจารย์จะปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างดีได้นั้น อาจารย์ต้องมีชีวิตที่มีความสุข ทั้งในด้านปัจจัยของการดำรงชีวิต และการทำงานเพื่อให้เกิดประสิทธิภาพในการทำงานและทำให้ทำงานอย่างมีความสุข เพื่อให้เกิดแรงผลักดันในการที่จะทำงานออกมาได้อย่างมีประสิทธิภาพ

จากการศึกษาของ ศรีวรรณา พูลสรรพสิทธิ์ และคณะ (2547) พบว่า การเฝ้าระวังสุขภาพจิต และการแก้ปัญหาสุขภาพจิตสามารถทำให้ประชาชนมีความสุขเพิ่มขึ้น และความเครียดลดลงอย่างชัดเจน ผู้วิจัยจึงสนใจศึกษาว่า ระดับความสุขของอาจารย์ วิทยาลัยบัณฑิตเอเซียเป็นอย่างไร เพื่อเฝ้าระวังสุขภาวะของอาจารย์ และนำผลจากการศึกษาวิจัยมาเป็นข้อเสนอแนะแนวทางในการพัฒนาความสุขของอาจารย์ ภายใต้ความเชื่อที่ว่า เมื่ออาจารย์มีความสุขแล้ว ย่อมนำไปสู่การทำงานและบริการประชาชนในด้านการศึกษาได้อย่างมีประสิทธิภาพ ท้ายที่สุดแล้วก็จะนำมาซึ่งประชาชนที่มีคุณภาพ อันจะส่งผลต่อความเจริญก้าวหน้าและการพัฒนาประเทศต่อไป